Vaak krijg ik te horen dat de manier waarop wij met salarissen om gaan alleen bij Keytoe kan werken. Of in ieder geval niet in het bedrijf van degene met wie ik op dat moment praat. Want onze medewerkers zijn daar te laag geschoold, te onvolwassen, niet empatisch genoeg, te… Je kunt de aannames wel bedenken.
Zelfs hele slimme meneren die daarvoor gestudeerd hebben durven op de radio te zeggen dat “zoiets” alleen in bedrijven lukt waar “de juiste type mensen*” werken. (*lees; jong, geschoold, hardwerkend en zonder kinderen. Ohjee, sta ik dan met mn 37 jaar en twee kinderen 😉 )
Zonder te diep op deze discussie in te willen gaan. Nee het is inderdaad niet in ieder bedrijf mogelijk dat vandaag in te voeren. Bij Keytoe hebben we er ook even over gedaan totdat we op dat punt kwamen. Als je daar meer over wilt weten adviseer ik je Lennard zijn boek eens te lezen. Die heeft dat tot in detail uitgelegd hoe we dat aangepakt hebben. Wat er mis ging. En vooral waarom het nu zo goed voor ons werkt.
Ik ben het er totaal niet mee eens om te stellen dat je een bepaald niveau of leeftijd moet hebben voordat je hier op een volwassen manier mee om kunt gaan. Maar hé, wie ben ik om iets over jouw collega’s te vinden. Wel zie ik binnen Keytoe dat het juist de jonge, net afgestuurde mensen zijn, die zich het beste aan deze manier van werken aan kunnen aanpassen. En heel goed kunnen onderbouwen waarom ze vinden dat iemand een bepaald salaris zou moeten verdienen, de financiële situatie van Keytoe wordt daar in meegenomen.
Verjaardagsgeld
Afgelopen zomer was de oudste zoon van mijn vriendin jarig en hij vroeg geld. Maar wat geef je voor bedrag aan een kind van 11. Zijn ze nog blij met 5 euro? Is 25 euro te gek? Ik had geen idee. En heel eerlijk. Het maakte mij ook niet zoveel uit. Het is een leuk ventje en hij spaarde ergens voor. Ik vond dat hij wel een bedrag verdiende waar hij blij mee is. Maar ja, hoe weet ik waar hij blij mee is.
Tijd voor een experiment
Kunnen jongens van 11 zelf hun eigen verjaardagsgeld bepalen?
Heel verbaasd was hij toen ik stelde dat hij mij een Tikkie mocht sturen. Maar dan wel zelf moest bepalen voor welk bedrag. Natuurlijk waren daar gelijk alle “grote mensen” die daar iets van vonden. Dat kan hij toch nog niet. Hé ik zou gelijk 50 euro vragen! Wat nou als hij 100 euro vraagt? Omdat ik dit ventje goed ken, had ik er alle vertrouwen in dat hij hier (eventueel wat geholpen door mij) best uit zou komen. Dus ik zei tegen hem dat hij maar even over na moest denken en zich niet moest laten beïnvloeden door de volwassenen.
Ongeveer twintig minuten later kwam hij terug. Met glimmende ogen. Hij had bedacht dat hij zijn elfde verjaardag wel twintig euro waard vond. Ik had vantevoren bedacht dat ieder bedrag tussen de 5 en 25 euro voor mij goed zo zijn. Dus ik vond het allang best. En aan zijn glimmende ogen te zien was hij erg tevreden met het door hemzelf onderhandelde bedrag. Iedereen blij.
En een meisjestweeling van 10?
Twee maanden later. Zijn beide zusjes, een tweeling, werden 10. Dezelfde uitdaging. Iets meer context. Jullie broer werd 11, jullie 10. Ik mag maar één keer op jullie verjaardag komen, krijg maar één keer taart. Hoeveel willen jullie hebben? Jullie broer vroeg twintig euro.
Nadat mij eerst al slim een tweede stuk taart aangeboden werd gingen ze in conclaaf. Of het komt doordat ze een jaar jonger zijn, of omdat ze er samen uit moesten komen, je merkte dat de meiden het lastiger vonden. Ze kwamen terug met 18 euro. Want ze zijn één jaar jonger dan hun broer en die kreeg twintig euro. Goed bedacht, maar meiden. Jullie zijn met zijn tweeën. Dan mogen jullie toch ook twee Tikkies sturen?
Terug naar de onderhandelingstafel
De meiden vonden het echt heel moeilijk. Maar als snel bleek dat ze eigenlijk maar tien euro per persoon nodig hadden. Want ze waren aan het sparen voor iets van 100 euro. En hadden nog maar een tientje nodig. Twee Tikkies van 10 euro zouden het dus worden. Zijn jullie dan blij? Ja! Oke dan.
Conclusies
Deze steekproef levert natuurlijk geen bewijs. Ik ken deze kinderen al sinds hun geboorte, dus ik wist dat ze dit zouden kunnen. En op welke manier ik ze het beste zou kunnen helpen. Ze waren alledrie echt blij met hun kado. En hadden er ook heel goed over nagedacht wat ze nodig hadden en wat ze verwachte dat ik zou kunnen missen.
Wel is het heel opvallend dat de jongen uitging van hoeveel hij dacht te kunnen krijgen. En de meiden uitgingen van hoeveel ze nodig hadden. Dat hele verschil in salarissen aan de hand van onderhandelingsvermogen lijkt op basis van deze steekproef er al jong in te zitten.