Keytoe_logo_wit_kleinCreated with Sketch.
MENU

Het aftellen is begonnen… Tot in december!

Patrick31 juli 2019Gemiddelde leestijd: 3 minuten

Nog maar twee weken voordat ik mijn computer afsluit en me zo’n 4 maanden lang niet bemoei met de dagelijkse gang van zaken bij Keytoe. Ik ga dan namelijk met zwangerschapsverlof. En hoewel ik heel erg uitkijk naar de komende periode, ga ik Keytoe toch ook wel behoorlijk missen.

Zwanger

Het was nogal een verrassing, begin dit jaar. Na heel wat onderzoeken en de melding dat ik eigenlijk helemaal niet op de natuurlijke manier zwanger zou kunnen worden, was ik toch ineens zwanger. Totaal onverwachts dus, maar boven alles heel bijzonder.

De hormonen (demonen?) begonnen hun werk te doen. Vraag het mijn vriend, Jaap, en hij zal zeggen dat het allemaal nog wel meeviel, maar dat kwam vooral omdat mijn collega’s het moesten ontgelden. Chagrijnig, snel uitvallen, totaal niet ontvankelijk voor feedback… Man, man, man, een wonder dat ze me na al die tijd nog lief vinden. Maar goed, ik nam dan ook regelmatig chocolaatjes mee om me te verontschuldigen.

De liefste collega’s

De hormonen werden langzaamaan minder heftig (of misschien leerde ik er wel gewoon mee omgaan) en mijn buik begon te groeien. Daarmee brak meteen een prachtige periode aan. Ik kreeg een wonderbaarlijke soort voorrang. Ik had altijd het beste plekje, kreeg altijd de beste stoel en hoefde niks meer te tillen. Ik hoefde me nooit meer zorgen te maken over koffie of thee, dat werd lekker voor me gezet. Naar de supermarkt? Nee joh, blijf lekker zitten. Collega’s konden best een broodje of wat dan ook voor me meenemen. He-le-maal da bomb – ja, ik zei het echt.

Mijn zwangerschap verliep verder redelijk soepeltjes en ik had nergens last van. Ja, oké, die hittegolf van vorige week was niet leuk, maar ik denk dat niemand het heel erg naar zijn zin had met die 40 graden, behalve dan de lucky bastards met een airco of zwembad in de tuin (ja, Bo, ik kijk naar jou). Maar goed, met een ventilator en lieve collega’s die alles voor je doen (ijsjes halen bijvoorbeeld, of simpelweg je glas water bijvullen) hebben we het toch maar weer overleefd.

Buiten die paar dagen in het jaar dat het zo heet is dat je nauwelijks kunt bewegen, kan ik het iedereen aanraden om in de zomer zwanger te zijn. Ik hoef nauwelijks geld te steken in een nieuwe garderobe vol zwangerschapskleding: mijn lossere, langere jurkjes van vorige jaren passen prima. Dikke, dure winterjassen zijn ook niet nodig. Veters strikken of sokken aandoen? Onmogelijk met zo’n buik, maar ook onnodig. Ik kon gewoon mijn teenslippers aan. Het meest lastige was nog wel het lakken van mijn nagels en het scheren van mijn benen. Gelukkig had ik daar weer die lieve collega’s voor.

Grapje natuurlijk.

Overdragen

De weken vlogen voorbij en de kilo’s begonnen te tellen. En zo kwam het dat het ineens bijna tijd was voor mijn verlof. Tijd om werkzaamheden over te dragen en af te bouwen. Voor een control freak als ik is dat nogal een ding. Gelukkig hebben we niet al te lang geleden nieuwe collega Jallysa aangenomen, die er samen met alle andere collega’s voor gaat zorgen dat onze Collega-Klanten niets tekort komen. Jallysa is inmiddels ingewerkt, kent onze Kollega’s steeds beter én heeft net als ik een hekel aan spelfouten. Komt helemaal goed dus.

Toch blijft het een beetje gek om over 2 weken de deur achter me dicht te trekken. Ik maak me geen illusies, de tent blijft zonder mij echt wel draaien. Niemand is onmisbaar. Daar gaat het dan ook helemaal niet om. Het gaat meer om het totale plaatje. Waar je normaal gesproken zó betrokken bent bij alle beslissingen die er ook maar worden genomen, laat je echt alles achter je. Je werk, maar ook een beetje je familie. Je tweede thuis, zou je ook kunnen zeggen.

Het is maar tijdelijk

Mijn verlof is heel welkom hoor. Waar ik normaal gesproken 2 minuten deed over de wandeltocht naar mijn werk (ik woon in dezelfde straat als waar Keytoe zit, luxe hè?), doe ik nu minstens 5 minuten over de waggeltocht. En waar het misschien de eerste week wat gek zal zijn, zal ik het uiteindelijk druk zat hebben ;-). Maar goed, ik ben nogal een dramaqueen. En dan die hormonen hè… Poeh, voor je het weet schrijf je een half boekwerk over hoe lief je collega’s zijn en hoe erg je ze gaat missen… De tranen biggelen nog net niet over mijn wangen terwijl ik dit allemaal zit te typen. Ik ben nu toch echt wel heel erg zwanger.

Nou, voordat ik echt in huilen uitbarst: tabee! Nog 2 weekjes te gaan. Nog 2 weken voordat ik Slack afsluit, mijn mail van mijn telefoon haal en mijn zwangerschapsverlof dan echt begint. Het aftellen is begonnen… Tot over een maand of 4!