Het was een jaar geleden. Lennard had een zoveelste lunchsessie ingepland. Eten moet je toch. Hij denkt dan: “dan klets ik die tijd wel vol”. Verrassend genoeg was het drukker dan anders. Overvol. De hele klantruimte puilde uit. Bijna iedereen was er. Lennard had stiekem iedereen ingefluisterd, dat dit wel eens een heel interessante lunchsessie kon gaan worden. Het onderwerp was als volgt:
Weet je wel hoe vet we zijn?!
De titel van de talk was geen verkeerde vorm van zelfbevlekking. Daar heeft ie wel alle schijn van, ik weet het. Er was bij Keytoe op dat moment een probleem. We verkeerden in een identiteitscrisis, we hadden een minderwaardigheidscomplex én we hadden niet het lekkerste halfjaar ooit achter de rug (understatement). De groep verkeerde in een mineur-stemming.
Er was heel veel om trots op te zijn. En dan geen grote bek onder het motto ‘veel geschreeuw, maar weinig wol’. Nee, die ander: ‘goede wijn behoeft geen krans’. Toch prijs je een wijntje beter aan als je ‘m zelf ook lekker vindt smaken. Kortom, een sessie ‘weet je wel hoe vet we zijn?!’
Achter elkaar
Lennard toverde de een na de andere reden uit zijn hoed om ons te doen inzien dat we trots mochten zijn. Toch voelden we het niet helemaal. Ons werk is vaak goed, maar als het live staat ben je er zelf eigenlijk direct al niet echt blij meer mee. Altijd kan het beter. Je kent het wel: de designer-ziekte. Perfectionisme ten top. Als het om cases met succes gaat, dan is het de ik-vergeet-te-snel-ziekte. Conversiestijgingen van x procent, of omzetstijgingen van x euro per maand bij klanten zijn hele knappe prestaties. De pest is alleen dat we de week erna al nieuwe targets hebben gesteld met de klant. Succes? Ja, maar vergeet het maar. Letterlijk. Er was een topic dat iets beter aankwam. Of beter gezegd: beklijfde…
De Keytoe Kultuur
Lennard zette uiteen hoeveel verder wij zijn als het gaat om vernieuwend organiseren dan de rest van Nederland. Sterker nog, op wereldniveau. Niet dat het ooit een doel op zich is geweest, maar ineens hadden we essentiële stappen gezet om écht uniek en innovatief te organiseren.
Heel leuk, maar we hadden het zelf nog niet gezien. We hadden het niet door. Sterker nog: de cultuur was ‘soms maar irritant’. Als iemand iets niet deed wat hij of zij beloofd had, dan werd dat opgehangen aan de ‘vrije cultuur’. Er was soms wat anti-sentiment omtrent de Keytoe Kultuur. Verder: fijn dat we die vooruitstrevende cultuur hadden, maar we kochten er geen brood voor. Hop, aan het werk.
Tot vorige week. We waren al even bezig met een nieuwe stap in het beoordelen van elkaars salaris, maar die kwam tot een climax middels de SentimentsApp. Lennard had contact met het AD en er kwam een interview. Wat er de afgelopen dagen gebeurde had niemand voor mogelijk gehouden. In twee dagen tijd: 5x radio, 5x krant én boekingen voor televisie. Waarom?
Omdat we bij Keytoe onderling elkaar salaris bepalen.
Huh? Dat doen we toch al twee jaar? Klopt. We hebben al twee jaar niet door, dat dit blijkbaar al interessant genoeg is om (in komkommertijd weliswaar) persaandacht te krijgen. Waarom hebben we dat niet eerder benut? Ten eerste: we zijn de enigen niet in Nederland die dat deden. Ten tweede: we waren niet de eersten die het deden. Ten derde: we wisten niet hoe vet we waren. Zelfs een sessie van Lennard had een jaar rijptijd nodig om te leren, dat goed soms al goed genoeg is.
Neem van ons aan mensen, streven naar nog beter hoeft echt niet altijd. Weet je wel hoe vet je bent? Nog een keer, maar dan bold:
Weet je wel hoe vet je bent?