Keytoe_logo_wit_kleinCreated with Sketch.
MENU

Waarom voetbal kijken slecht voor je kinderen is

Lennard27 november 2019Gemiddelde leestijd: 5 minuten

Ik heb altijd al een hekel gehad aan voetbal kijken. Maar ik wist nooit echt waarom. Zelf zat ik op voetbal van m’n zesde tot veertiende en heb dat met veel plezier gedaan. Mijn oom was aanvoerder bij het eerste team van Excelsior Maassluis, was een tijdje mijn trainer en coach en is nu de voorzitter van de club. Ik heb zelfs nog training gehad van Eric Gudde. Leuke tijden.

Maar voetbal kijken. Nee. We hebben vanuit Keytoe business seats bij Feyenoord. Thuis hebben we FoxSports, want m’n vrouw vindt voetbal kijken wél leuk (en dan ga ik strijken, true story). Mijn ouders kijken nog steeds trouw naar de samenvattingen van de wedstrijden. Eigenlijk is het grootste deel van mijn familie niet weg te slaan van voetbal. Maar mij niet gezien.

Mijn verklaring ervoor is altijd geweest: spelen is leuker dan kijken.

Alleen dekt dat de lading niet. Er is meer. Ik ging op m’n veertiende ook niet voor niets van voetbal af. Dus het had niet alleen met kijken of spelen te maken.

En ik ben er nu achter wat dat is.De waarheid

Een groot deel van wat we als KeytoeY bij organisaties probeer te bewerkstelligen is dat ze transparanter worden. Wat betekent dat ze niet alleen de informatie delen, maar dat ook nog eens duidelijk doen. Er is vaak zoveel ruis op de lijn. Of dingen worden met fluwelen handschoentjes aangepakt. Veelal wordt de waarheid mooier gemaakt dan het is, waardoor die ruis ontstaat. Bijvoorbeeld: ‘We moeten daar wat aan doen’ als antwoord op een probleemvraag. Maar wie is ‘we’? Is het jij als de beantwoorder? Of zij als de vraagsteller? Of gezamenlijk? En wanneer dan?

Onduidelijkheid. Frustratie alom ten gevolge. Want uiteindelijk blijkt ‘we’ ‘niemand’ te zijn.

Je zou dus kunnen zeggen dat de waarheid nastreven een belangrijk ding is wat ik elke organisatie gun.

En niet alleen elke organisatie. Maar ook elk individu. Ja, de waarheid doet soms pijn. Kilian Wawoe geeft wel eens aan dat 80% van de mensen denkt dat ze bij de beste 10% horen. En als ze dus te horen krijgen dat dat niet waar is, ze enorm gedemotiveerd raken.

Dus ja, dat doet pijn. We zijn het niet gewend. Maar toch geloof ik dat je die 80% wel de waarheid moet vertellen. Op de korte termijn doet het pijn en raken ze gedemotiveerd. Op de lange termijn worden ze er betere mensen door.Je mag niet liegen

In de opvoeding van onze kinderen vinden we het vrij normaal om te zeggen dat ze niet mogen liegen. Anders gezegd, dat ze de waarheid moeten spreken. Onbewust voelen we met z’n allen dat dit uiteindelijk veel beter voor het kind is.

Waarom? Aan de negatieve kant: Als het kind blijft liegen, tegen vriendjes en vriendinnetjes of tegen leraren en andere familieleden, dan wordt het kind sociaal verstoten. Andere kinderen die niet meer met haar willen spelen. En later als ze groot is krijgt ze er mogelijk nog grotere problemen van.

Aan de positieve kant: een kind of natuurlijk ook volwassene die de waarheid uitspreekt, ook op de momenten dat dat juist moeilijk is, wordt uiteindelijk geprezen en gerespecteerd. Vaak zijn dat de mensen waar we naar opkijken. Een eervol en goed mens, wat we geloof ik met z’n allen streven te zijn.Terug naar voetbal

Voetbal is nogal een verheven sport in Nederland. Iedereen denkt erover na. Iedereen heeft er een mening over (zo ook ik, ondanks dat ik niet kijk). Velen kijken op tegen de spelers. En nog meer willen er eentje zijn. De spelers en de clubs worden letterlijk verafgood.

Stel dat je een buitenaards wezen zou zijn. Dan zou je toch denken dat hetgeen wat die kale apen verafgoden de ultieme waarden bezit?

Niets is minder waar (tenzij we dit ook echt willen nastreven, maar ik geloof er niks van). Schwalbes. Kreunende en gillende volwassen kerels die net een pinkie tegen hun schouder aan hebben gevoeld. Zeiken tegen de scheidsrechter over iets waarvan ze 100% weten dat het niet is gebeurd. Waaronder hun handje opsteken bij een uitbal, waar zij weten dat zij de laatste zijn die hem aan hebben geraakt. Naar zichzelf wijzen als ze een goal hebben gescoord, terwijl de rest van het team verantwoordelijk was voor het zorgen dat die klungel voorin per ongeluk de bal het goal in kreeg. Het is een en al liegen.

Niet alleen de ‘helden’ die op het veld staan. Nee. De coach, de spelers op de bank en het hele publiek wat op de tribunes verschrikkelijke dingen het veld op schreeuwt (laat staan die raciale opmerkingen) doen eraan mee. Alles om te winnen.Ik wil niet meer met je spelen

Als we tegen onze kinderen bij het spelen met anderen zouden zeggen: ‘doe alles om te winnen’, dan wint het kind het spelletje, maar speelt niet veel vaker meer. Net als liegen wordt ons kind verstoten door z’n leeftijdsgenootjes, want ‘zij speelt niet leuk’. En om op de lange termijn te kunnen winnen moet je veel spelen. Om veel te spelen moet je een goede speler zijn. Iemand die goed speelt, speelt eerlijk en kan redelijkerwijs goed omgaan met verlies.

Datzelfde geldt voor de volwassen wereld. De financiële crisis was de grote variant van ’zij spelen niet leuk en eerlijk’ en nu kunnen en mogen velen dat spelletje niet meer spelen. Nog erger was dat veel niet-spelende mensen er de dupe van werden.

Alles wat we niet willen dat onze kinderen worden staat daar op het veld tegen een bal te trappen. En we laten ze ernaar kijken met daarmee het impliciete idee dat dat het streven is. Dat dat de eerlijke en eervolle mensen zijn die we hopen te worden.

Daarom kan ik er niet naar kijken. Ik krijg letterlijk plaatsvervangende schaamte voor die spelertjes en het hele voetbal en misschien zelfs wel voor heel Nederland als er weer één de acteursrol vervuld rollend over de grond van de zogenaamde pijn.

En dan hoor ik je zeggen: ‘dat hoort bij het spelletje’. Helemaal niet man.Een oproep aan voetballend Nederland

Voetbal is natuurlijk niet de enige sport waar de spelers ten koste van alles proberen te winnen. Ook bij hockey, handbal, basketbal en zelfs olympisch taekwondo gebeurt dit in meer of mindere mate (rugby is de positieve uitzondering). Maar het is zo jammer. Want het kan juist zo mooi zijn.

Het zou zo mooi zijn als er een club is waar alle spelers met de coach en elkaar hebben afgesproken om eerlijk te voetballen. Waar de uitbal wordt toegewezen aan de tegenpartij door de speler die weet dat hij ‘m als laatst aanraakte. Waar slidings worden gedaan om de bal te raken en niet de benen van de tegenstander. Waar er sorry wordt gezegd bij een uitglijder die lijkt op een schwalbe. Waar de scheids door de spelers wordt gecorrigeerd op een penalty die onterecht aan hun is gegeven. Waar de supporters elkaar corrigeren op uitingen tegen de scheidsrechter en de tegenpartij. Waar de spelers opstootjes ontwijken door andere spelers niet op te jutten of mee te gaan in dat gedrag. En waar de doelpuntmaker zijn medespelers bedankt in plaats van zelf met de eer te strijken.

Zo’n club pakt vrijwel nooit meer een kaart. Zo’n club wordt een voorbeeld in de hele voetbalwereld. Zo’n club kan het nieuwe voetballen belichamen. Zo’n club kan dan de waarden die wij in onze kinderen (en volwassenen) terug zouden willen zien uitdragen.

Dan is het weer iets om onze kinderen naar te laten kijken.

…en misschien ga ik het dan ook nog eens leuk vinden.

Meer weten hoe we in organisaties proberen de transparantie en eerlijkheid te bevorderen? Bestel dan het boek of beluister de podcast van Cedric en mij over een andere manier van organiseren op Spotify of iTunes door te zoeken op Hoe dan?! of KeytoeY.