Keytoe_logo_wit_kleinCreated with Sketch.
MENU

Van vrijdagmiddagborrel naar pianopassie

Patrick16 juli 2019Gemiddelde leestijd: 2 minuten

Altijd al eens wat vets willen leren, maar nooit het geduld of de discipline gehad om daadwerkelijk door te gaan? Ik ook. Toch ben ik een tijdje terug begonnen met het leren van piano. Waarom? Omdat ik dat vet vind. Ik zit zelf graag in mijn comfort zone en ben liever lui dan moe. In mijn ogen zijn het slechte eigenschappen maar gelukkig ben ik nog jong en sta ik open voor verandering.

 

Van Heineken naar een Keyboard

Het begon allemaal met aardig wat biertjes op de vrijdagavond. Ik had op dat moment niet echt structuur in mijn leven en alles op gebied van zelfontwikkeling stond vrijwel stil. Niet echt de bedoeling. Ik wilde niet terug naar school, maar stoppen met leren vond ik zonde.

Er zijn zat mensen die piano willen spelen, maar de tijd noch de discipline hebben om door te gaan. Net als ik eigenlijk. Althans ik had geen discipline, maar wel zeeën van tijd.

Zoals ik hierboven al laat blijken; mijn eerste keyboard was een impulsieve aankoop. Er ging geen lange gedachtegang aan vooraf van ‘is dit slim… ’, ‘ga ik hier spijt van hebben’ of ‘hoeveel bier moet je op hebben voordat je rare dingen gaat bestellen op internet’. De enige gedachte die ik op het moment van bestellen had was ‘Fuck it’.

 

De weg van de minste weerstand

Ik houd van snel resultaat. Iets wat ook terugkwam in de nummertjes die ik leerde. Versimpelde versies van nummers die iedereen kent, maar waar niemand de naam van weet. Ode to Joy van Beethoven is daar één van. Google maar. Leuk, maar niet de nummers die ik uiteindelijk wil gaan spelen. Ik ben geen fan van het stellen van doelen maar merkte dat het wel nodig zou zijn om consistent te blijven. Doordat de nummers die ik leerde steeds moeilijker werden ebde de ‘snelle resultaat’ mind-set langzaam weg. Ik ruilde de simpelste liedjes in voor de mooiste klassiekers. Hoe vet was dat?! Ik focuste me niet meer op het hele nummer, maar eerder kleine stukje van het nummer. Zo kwam ik op een punt dat ik duidelijk moest gaan zijn ik wat ik precies wou bereiken. Risico’s waren het aanleren van een slechte techniek of een verkeerde houding. Dit was voor mij het punt waarop ik besloot om mij volledig op de piano te focussen en les te nemen.

Mijn moeder vertelde laatst dat zij regelmatig mijn pianomuziek gebruikt om de mensen op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis te kalmeren. Ik heb een bepaalde ideologie ontwikkeld op basis van mijn ervaringen over de jaren heen. Mijn grootste zorg is om te sterven zonder daadwerkelijke impact op de wereld te hebben gehad. Een ruime term. Specifiek wil ik de mensen om mij heen inspireren. Dit vind ik mooi en het brengt ook stiekem een mannelijk traantje in mijn oog 😉

De reis om nog beter te worden is lang en stopt waarschijnlijk niet. Maar als ik denk aan alle mensen die ik wellicht kan helpen door een speciaal nummer te spelen,  vind ik het alleen maar mooi. Wellicht heb ik ooit mijn eigen concert, wie weet?!

En nu?

Wees niet bang om af en toe uit die comfort zone te komen. Je weet niet wat voor kansen zich aanbieden als je besluit om het één of ander om te gooien. Wat heb je te verliezen?