[intro]Deze week test ik een elektrische auto van de ANWB. Mijn ervaringen over het elektrisch rijden deel ik in dit blog. Van geluksmomenten tot frustraties.[/intro]
Back to the Future
Eerlijk is eerlijk, met een Nissan Leaf maak je niet de blits. Laten we het erop houden dat het een ‘lieve’ auto is. Veel mensen zullen dan wel begrijpen wat ik bedoel. Maar hé, ik ben niet gevraagd om de buitenkant te beoordelen, dus je zult me er verder ook niet meer over horen.
Het starten van de auto heeft wat weg van ‘Back to the Future’. De knipperende lichtjes en lampjes, het geluid wat het dashboard maakt en de versnellingspook (deze lijkt trouwens meer op een computermuis) heeft futuristische trekjes. Misschien is dat de compensatie voor de motor. Die maakt namelijk nauwelijks geluid. Je hoort jezelf niet wegrijden, wat me de eerste keer bijna een ongeluk heeft gekost bij het wegrijden uit het parkeervak.
De boordcomputer van de auto bezit allemaal functionaliteiten om van alles bij te houden. Voor mij na 4 dagen testen nog steeds hogere wiskunde. Metertjes die van links naar rechts schieten, grafiekjes die het kilowatt bijhouden en allemaal andere technische snufjes. Ziet er stoer uit, ook al weet ik niet wat ik er mee moet.
Range Anxiety
Bij het stoplicht werd ik meerdere keren wat vreemd aangekeken. ‘Weer zo’n milieu-activist’-blikken kreeg ik te verduren, totdat het stoplicht op groen ging. Ik had m’n baksteen aangetrokken, zodat het pedaal helemaal naar beneden kon. Bij het volgende stoplicht had ik tijd zat om rustig mijn boterham te smeren, op te eten en een kopje koffie te zetten voordat mijn medewegpiraat eindelijk is aan kwam tuffen. Die blik van zojuist was veranderd naar een ‘aai, die had ik niet zien aankomen’-blik. 1-0 voor de elektrische auto.
Mijn eerste ritje van de zaak naar de supermarkt (zo’n 3 km) reed ik met een glimlach op mijn gezicht. Al die verhalen die ik heb gehoord over elektrisch rijden, die was ik vergeten. “Dit rijdt meer dan prima”, zei ik tegen mezelf.
Boodschappen gedaan en weer ingestapt in de auto, die glimlach was snel verdwenen. In die 3 km die ik had gereden, gaf de actieradius-meter aan dat ik al 15 km had weggereden. Say what?! “Ben je dronken, meneer Nissan?!”
Dan nu mijn eerste rit naar huis. Traject: Maassluis – Rotterdam. Normaliter dagelijkse kost met de trein, nu mocht ik gaan touren over de snelweg. En nu wordt het spannend. De afstand van deur tot deur is zo’n 25 km. Makkie zou je moeten zeggen. Zeker met nog 90 km op de actieradius-teller. Deze rit heb ik puur op gevoel gereden, ik heb 30 minuten lang gestaard naar de actieradius-meter. Nog geen 10 minuten op de snelweg en de meter stond al op 60 km. De stress nam nu de overhand. Ik heb zojuist opgezocht dat ik vanaf dat moment leed aan ‘Range Anxiety’. Die angst ben ik tot op de dag van vandaag niet meer te boven gekomen. Thuis aangekomen gaf de meter aan dat ik nog zo’n 40 kilometer te rijden had. Ik ga nooit op de zaak komen morgen!
De volgende ochtend heb ik mijn uiterste best gedaan geen gekke manoeuvres te maken en met nog 10 km op de teller kwam ik aan in op het kantoor.
Lekker tanken
Laten we het is even hebben over het opladen. Dat is toch wel een dingetje. Nouja, dingetje. Een heel groot ding. Een verschrikkelijk, tenenkrommend ding. Niet in de eerste plaats, omdat de twee oplaadpunten in Maassluis het gewoon niet doen. Bedankt Ecostop. De auto is wel zo gebouwd dat je hem ook kan opladen via een huis-tuin-en-keuken stopcontact. Stekkertje erin en gaan dacht ik. Vergeet het maar, wanneer je op de eerste verdieping van een gebouw zit en de parkeerplaatsen voor de deur schaars zijn. Ik heb ongeveer 15 minuten gevochten met de haspel, voordat deze uit de knoop was. (Oké, mijn fout). Vervolgens via het raam de haspel één verdieping naar beneden gegooid en daar de oplaadstekker aan gehangen. Opladen maar! “Waar zit de ingang voor de stekker?” Na drie rondjes om de auto, kwam ik met het geniale idee om onder het stuur naar een knopje te zoeken. En gevonden. Een klepje bij de motorklep gaat open. Vrij logisch, aangezien de motor daar niet ver vandaan zit. Ik ben gezegend met een verschrikkelijk slecht technisch inzicht.
Aan de lampjes te zien gaat het nu toch echt gebeuren. De auto is aan het opladen. De meter stond op 10 km, dus even goed in de gaten houden hoe snel dit gaat. 4 uur later ga ik maar eens kijken. De accu is opgeladen tot:…..75 km. Lekker dan. Einde dag staat de teller op 109 km. Zo’n huis-tuin-en-keuken stopcontact breekt geen potten.
In mijn dagen als testrijder heb ik uiteraard ook andere oplaadpunten getest. De supersnellader (in 30 min naar de 100%) werkt prima. Maar een half uur wachten op een tankstation, daar wordt niemand vrolijk van. Wat moet je in godsnaam gaan doen in de tussentijd? De overige laders doen er allemaal meerdere uren over. Fantastisch als je in de buurt van zo’n lader woont/werkt. Ik heb dat geluk niet aan mijn zijde …
Oja, ik woon dus midden in Rotterdam, 4 hoog en geen ramen aan de straatzijde. Een elektrische auto opladen kun je dus wel vergeten. Mocht je toch het geluk hebben, is het elke dag maar duimen dat je slang niet wordt gejat tijdens het opladen.
Goedbedoelde tips
Voor alle mensen die niet een zelfde woon-werk situatie hebben als ik en twijfelen om een elektrische auto aan te schaffen, nog even wat tips op een rijtje.
- Woon je in een land waar het gemiddeld genomen 26 graden is en houd je van airconditioning? Koop geen elektrische auto. Je actieradius kun je dan door 2 delen.
- Woon je midden in de stad? Koop geen elektrische auto. Opladen is een hel.
- Heb jij een voet als een baksteen? Koop geen elektrische auto. De tank gaat, boven de 100 km/uur, sneller leeg dan f-16 vliegen kan.
- Woon je in Vlissingen en werk je in Amsterdam. Koop dan geen elektrische auto. 1 ritje kost je 4 keer opladen. Van 5 uur per oplaadbeurt.
Mocht je voldoen aan de volgende punten, dan is een elektrische auto geen verkeerde optie voor je:
- Woon-werk afstand is niet meer dan 25 km;
- eigen parkeerplaats naast de deur;
- nooit ruzie met de tijd. Je bent een ‘alles op z’n gemak’-persoon.
Tot slot
Rijden in een elektrische auto is uiterst stressvol. Ik geloof in het concept, maar een jaar of 10 perfectionering is nog essentieel. Wanneer het opladen binnen enkele minuten klaar is, de actieradius wordt verhoogd naar 500 km, je niet met snoeren en draden hoeft te ploeteren en Nederland net zoveel oplaadpunten heeft als lantaarnpalen heeft het een kans van slagen.
Vanavond weer met een gerust hart de trein, na oplaadbeurten van 6 uur, is 5 minuten vertraging een geluksmomentje.
PS. Lieve vrienden van de ANWB. Die nieuwe auto van Tesla wil ik ook heel graag testen. Wat een vette wagen! Ik hoor het graag van jullie.