Negen jaar lang bezocht beroepsmopperkont Marcel van Roosmalen duizenden willekeurige congressen in ons land. Resultaat? Wallen als pingpongballen. In zijn boek Nederland onder het systeemplafond verbaast hij zich over wat mensen drijft, bezighoudt en in beweging brengt. En steeds weer dat eeuwige, vermaledijde systeemplafond, dat elk sprankeltje sfeer in je gezicht uitspuugt. Had Marcel van Roosmalen ooit maar een congres bijgewoond, geleid door Cedric Muchall…
Uw contentschrijver van dienst recenseert boeken in zijn vrije tijd. Vandaag heb ik de eer een eerste Cedricrecensie te produceren. Spreken voor groepen is namelijk Cedrics tweede natuur, zowel goed voorbereid als impromptu. Zijn recept van 27 september jl. bij Holland Diesel Maassluis B.V. is een geinige Drie-eenheid:
- mand!
- ongemak
- kwetsbaarheid
KORTOM?!
Over het thema van Maatschappij 2.0 kunnen we kort zijn. Van fossiel naar duurzaam. Van kracht naar innovatie. ‘Beetje weinigzeggend, toch?’ vraagt Cedric aan het publiek. Dat het gezelschap uit zowel leken als experts bestaat op het gebied van verduurzaming, maakt sommige uitweidingen lang. Boeiend. Maar lang. Van het jargon van ingewijden worden geïnteresseerden jolig. Dit voelt Cedric feilloos aan. Wanneer het betreffende panellid zijn praatje afrondt, countert hij: ‘Dus… de concrete tip is?’ ‘Nou, dat is dus eigenlijk heel…’ ‘In één zin?’ Breedsprakigen zet hij voor het blok. Aan het einde vraagt hij alle vier de panelleden wat zij de toehoorders willen meegeven. ‘Twee dingen…’ klinkt omineus de aanloop tot wederom een minutenlange monoloog. Cedric kortwiekt: ‘Een!’ Ongemakkelijk gegniffel. Maar dat vindt onze moderator des te beter.
NIET TE COMFORTABEL
Het gesmijt met vaktermen is onvermijdelijk als mensen over hun passies vertellen. Zijn het er te veel, dan worden het eerder ‘whatthefuck’-termen. Als thermometer van de toehoorder bespeurt Cedric deze bottleneck. Hij breekt in en roept richting zaal: ‘Wie snapt deze discussie tot nu toe níét?’ Snijdbare stilte. Typisch zo’n moment waarop iedereen met opgetrokken wenkbrauwen naar elkaar kijkt, met de ogen ‘Ikkuh wel, hoor!’ krijsend. Tot deze inbreuk kabbelde het congres voort als een dieseltje, maar nu accelereert de dialoog als een benzinemotor. Dat is wel de enige fossiele insteek die dit gesprek krijgt. Of het moet Cedric zijn, die ondanks de kans op afgaan er wat ‘puns’ tussendoor tuft: ‘Even gas geven nog!’ ‘Gebakken lucht verkopen, voor het eerst wel écht een goed plan.’ ‘Lekker elektrisch sfeertje.’ ‘Beetje brandstof op het vuur.’ Dadjokes, deze vader komt ermee weg.
HET ZWANENMEER
Van de vader naar de moeder. Cedric rondt om 18:15u af, omdat hij voor zijn moeders verjaardag (en zijn eigen plezier, trouwens) naar een uitvoering van het Zwanenmeer gaat. Het nieuwe Luxor, kan het luxer? Voordat hij afzwaait, maakt hij zichzelf met disclaimers kleiner: ‘Het was wellicht wat chaotisch.’ De bijeenkomst was juist bijzonder vruchtbaar. ‘Een kleine zaal is snel gevuld.’ Liever een select groepje vrijwillige bezoekers dan verplichte knikkebollers. ‘Dit gebrabbel gaat weer nergens heen.’ Toch wel: naar zeer concrete, innovatieve projecten waarmee HDM bezig blijkt: een luchtdrukbatterij en een Condense Treatment Unit. Deze initiatieven komen verdomd dicht bij het drieledige ideaal van Cedric: Welbevinden, Welzijn en Welvaart. Onconventioneel, maar oprecht ontdooit Cedric de panelleden en spoort ze aan duidelijke taal te spreken.
Leid een discussieforum met dynamiek en decorum. En een schalks lachende porem. Zo heb ik Cedrics tour de force ervaren. Dat is nog eens, nou vooruit dan… een vuurdoop!
Geïnteresseerd geraakt in Cedric als spreker, moderator of gastheer? Mail: hoihoi@keytoe.nl