Dit ben ik, coming out of my comfort zone. Sommigen zullen me kennen en sommigen vooral ook niet. Het is een soort ongeschreven regel dat je een blog schrijft op het moment dat je begint hier bij Keytoe. Ja nou het zit zo, dat is ondertussen meer dan 1,5 jaar geleden en ik heb nog nooit één artikel geplaatst.
Maar goed, ik hoop dat je klaar zit voor een hele hoop chaos, losse takken, vreemde wolken en gekke uitspraken. Geloof me, het Krugerpark is er niks bij. Mijn ADHD en enthousiasme zijn een soort van rare XTC-cocktail die zijn pieken en dalen heeft. Niet dat deze blog daar maar enigszins over gaat, maar ik wil je toch wel graag voorbereiden.
Mijn issue met feedback
Let’s talk about se… uhm mijn comfort zone bedoel ik. Want man, man, man dat is me er eentje. Ik dacht altijd dat ik mega spontaan was, dat ik van verandering hield en mega flexibel was. Oh lord, wat heb ik me daarin vergist. Althans, gedeeltelijk. Oké, throwback momentje (ja ik gebruik veel Engelse termen #millennial). Keytoe is mijn eerste echte baan, een echte volwassenenbaan. Nu kunnen heel wat mensen grapjes maken over dat ‘volwassen’ gedeelte maar hey, het is serious business hierzo. Hiervoor heb ik wat bijbaantjes gehad, waaronder in de supermarkt waar ik het vlees sneed en ook een keer een stukje vinger in de pepersalami terecht is gekomen (ik hoop niet dat je nu aan het eten bent trouwens). Na mijn bijbaantjes (want ja, callcenter heb ik ook nog gedaan) begon mijn school en stage-carrière. Hier merkte ik al heel snel dat ik een soort faalangst heb wanneer het gaat om werk. Podiumvrees? Nope. Presenteren voor grote groepen? Zet mij maar neer. Maar zodra iemand kritiek, feedback of maar gewoon iéts van mijn werk kon vinden, vond ik het doodeng. En eigenlijk nog steeds.
Waarom? Lang heb ik gedacht dat het aan mijn opvoeding lag. Sorry pap, want ja hoezo zou dit aan mij liggen? ‘Zo ben ik gewoon opgevoed, kan er niks aan doen.’ Beetje makkelijk gedacht wel, I know. Daardoor ben ik me er heel bewust van geweest hoe ik feedback ontvang en hoe ik daarmee omga. Niet, namelijk. Ik vind mezelf zielig en snap niet waarom mijn afgeleverde werk niet gewoon goed is. Waarom snap je mijn visie niet?
Hier bij Keytoe leer ik heel veel. Echt, héél erg veel. Maar misschien nog het meeste over de onderwerpen die niet over mijn werk zelf gaan. Als enige fotograaf (tot 4 maanden geleden) en editor kan ik me ook niet heel erg vasthouden aan iemand, daardoor wellicht ook minder sparren met vakgenoten en daardoor misschien die klap van feedback harder ontvangen.
Bij mijn eerste Kollega Meting kwam al naar voren dat ik feedback minder persoonlijk moest ontvangen. Oké, check, ga ik aan werken. Shit, ik loop vast. Hoe ga ik hieraan werken? Moet ik gewoon meer slikken? Tot 10 tellen? Hoe gaat mijn hoofd begrijpen dat feedback goed is? Dat het gegeven wordt zodat mijn werk beter wordt? 6 maanden verder, volgende Kollega Meting. Ik kreeg terug dat eraan gewerkt was, maar dat het nog meer kon. Maar, heh, hoe? Ik had hier vast hulp kunnen vragen, maar om een of andere reden denk ik dat ik alles maar alleen moet aankunnen (ik geef de opvoeding weer de schuld).
Mijn eigen hokje
Maar goed, back to the comfort zone. Want wat heeft dat met mijn issue met feedback te maken?
Alle problemen waar ik in mijn leven tegenaan loop, hebben te maken met mijn fijne hokje. Mijn comfort zone. Onlangs ben ik uit huis gegaan, uit mijn ouderlijk huis waar ik door omstandigheden vanaf mijn 18e samen met mijn broer woonde. Ik ben nu 26 en het was tijd. Dood- en doodeng vond ik het, maar holy guacamole wat een verandering was dat, in goede zin. Compleet uit mijn eigen hokje, letterlijk, gestopt in een nieuw hokje. Een ander voorbeeld is dat ik nog nooit een vriendje had gehad, want dat vond ik veel te eng. Hoe moet ik mijn leven opeens delen? Hoe geef je aan dat je iemand leuk vindt? Hoe weet je dat het wederzijds is? Ik deed er gewoon niet aan zodat ik me er ook geen zorgen over hoefde te maken. Maar goed, in zo’n nieuw hokje (lees huis) ben je ook best wel alleen. Anyway, van het een kwam het ander en ik downloadde voor de 2394e keer maar weer eens een dating app. En nu zit ik alweer 3 maanden met de leukste jongen op de bank in dat nieuwe hokje. Van niet weten hoe ik moest knuffelen naar nooit meer anders willen. Echt, een nieuw hokje heeft mij letterlijk zoveel liefde gebracht.
Conclusie van dit verhaal? Ja nou, dat is altijd mijn probleem, dat weet ik zelf ook niet zo goed. Soms is het fijn om gewoon van je af te schrijven. Dit is vooral een herinnering naar mijzelf om uit dat hokje te stappen. Niet per se een nieuw hokje te zoeken, want ik ben content met die huidige bank, maar wat vaker uit het raam te kijken.
Pijnbanksessie
Feedback moet ik dus leren ontvangen. Bij Keytoe hebben we wel eens pijnbanksessies. Nodigen we een ondernemer uit en die ‘branden we af’. Maar dan lief (maar niet té lief). Er wordt simpelweg verteld wat er mis is, wat beter kan bij een website, social, SEO, bedenk het maar. Misschien heb ik zo’n sessie ook wel nodig. Om gewoon in één keer mega veel feedback te ontvangen. Ga ik daarna een potje huilen en over 3 maanden besef ik dat ik nog steeds oké ben en misschien wel mooiere dingen maak.
Note to self: Elke keer als ik uit mijn hokje stap, gebeuren er mooie dingen die ik van te voren niet durfde te zien. Go get them tiger!