Dinsdagmiddag bij Keytoe. Op de tiende van de tiende (maar niet om tien uur, hè jammer) is daar een schrijver in spe, op speersnelheid: Marc Vollebregt. Oprecht een leuke verrassing van Cedric, die Patrick, Jay en mij laat aanschuiven bij een interview voor vier. Een uur later houdt het wederzijds getater van de spraakwatervallen pas op.
Waar gaat het dan over?
Marc Vollebregt buffelt aan een boek over management. Atlas Contact las al wat en besprak een contract, waarna Marc vast begon aan zijn schrijfmarathon. Eigenlijk spitst zijn werk zich toe op menselijker werken. Making working work together. Hiervoor ondervraagt hij talloze chefs en ceo’s, van tranentrekkend traditioneel tot verbluffend vernieuwend. De prangendste vraag had je zeker al geraden: op welk spectrum zit Keytoe momenteel?
‘Wij zijn namelijk óók supervet enzo’
Alle opmerkingen worden opgenomen met een spraakrecorder. Zo heeft toehoorder Marc zijn onverdeelde aandacht bij de Keytoe-ers. Ja, ons bedrijf is bekend van onbeperkte vakantiedagen, transparante salariëring, eilandraad à la Expeditie Robinson, een sentimentsapp en wat al niet meer hep bijgedragen aan ons rebelse karakter. Maar de lucht, gevuld met ‘Wij van WC-eend’ vervliegt nog sneller dan een eau de toilette. Pat en Ced vinden zichzelf bepaald niet ‘moddervet’.
Bezinning is the beginning
De beide oprichters van Keytoe tonen zich in het interview van hun menselijkste, en dus feilbaarste, kant. Hier en daar geven ze zelfs toe dat hun zeer ver doorgevoerde nieuwlichterijen in het verleden pijn en leed veroorzaakt hebben bij sommige Keytoe-kinders. Bedoelingen waren weliswaar allemaal goed. Simpelweg was er niet altijd de ervaring en de vooruitziende blik om het blik van Pandora met beleid en politiek te openen. In mijn optiek hebben ze wel lef getoond: geef je vrijheid aan je voltallige personeel, dan geef je hun minstens zoveel vertrouwen. Je geeft… jezelf!
Vraag aan de oud-docent
Vollebregt vraagt aan ondergetekende: ‘Want waar loop jij dan nu tegenaan bij Keytoe ten opzichte van het onderwijs, waar je elf jaar werkte?’ Daarop zeg ik dat het gebrek aan structuur in het begin tegelijk voelt als een blijk van Pats en Ceds vertrouwen. Ik geef aan dat ik het mis continu te kunnen sparren met beide oprichters, gewoon voor de korte eentweetjes, eendrietjes, sprintjes en speedjes naar de meet. Wel voelt de vrijheid als hun geloof in mijn verantwoordelijkheid. Mijn tripje naar Biechtenstein sorteert effect, en markeert perfect wat Marc eert: menselijker werken. Dat is Keytoe voor mij. En daar hoop ik samen met Pat en Ced aan te mogen bouwen. (Al blijft het voor deze digibeet wel heaupeleaus kleaujen met Mailchimp en schlemielig pielen aan andere ICT-peuleschilletjes)
Marc your words!
Op de boekpresentatie – ergens in februari volgend jari of maart volgend jaart – is Keytoe van harte uitgenodigd. En Maarten ’t Hart geldt weliswaar als de bekendste Maassluise schrijver, maar… Wil je managementboeken lezen die het levenslicht in Maassluis zagen? Wellicht smaakt Bedrijf Bamischijf of 99 problems but the boss ain’t one naar meer!