‘Kier! Kier!’ schreeuwt Nori in mijn oor. Donderdagochtend, mijn thuiswerkdag voor Keytoe begint. Omdat een tweedaagse opvang per week al genoeg kost, zorg ik tegelijk voor onze dochter. Naast Keytoemarketeer ben ik knuffeldier en klimtoren. Kermend van vertier bestijgt Nori kermisattractie Papa, 1.90m hoog. Ze drukt zich tegen me aan, knijpt haar knuistjes in mijn trui, begraaft haar zoet geurende gezichtje in mijn nek, begint te hinniken en we vallen samen achterover op de boxspring. ‘Kier!’ Een groter plezier kan ik haar niet geven, behalve met de kieteldood. Of een krentenbol. Af en toe speel ik vals om overdag wat gedaan te krijgen: het introliedje van Kikker en zijn vriendjes tart me tot in mijn dromen. Ook Asterix kijkt ze gretig weg, drinkend van haar toverdrankje: havermelk. Soms wil Nori ‘goot!’, waarna ze op schoot naar mijn beeldscherm wijst: ‘Saai! Uit!’ Tussen de middag naar de supermarkt ‘gappe noen’ en in de speeltuin ‘gommolluh’. Waarom schrijf ik een blog over onze kleine? Drie redenen uit de oneindige reeks: Nori wordt aanstaande donderdag twee jaar oud, leert me wat verantwoordelijkheid echt betekent en inspireert me als nooit tevoren.
Cadeau voor ons grootste cadeau
Mijn vrouw Sarah oppert recent: als wij eens iets schrijven voor Nori’s verjaardag? Dan kan ze dat jaren later teruglezen. Ooit gehoord van het boek Brief aan mijn dochter van Abdelkader Benali? Dit wordt een blog aan jou, mijn dochter. Een geschenk voor jou, maar geen speelgoed. Daar ben je namelijk gek op, op dingen die geen speelgoed zijn. Parfumflesjes, boeken (niet de jouwe), afstandsbedieningen, fotoalbums, telefoons, pizzamessen, pennenrekjes in de HEMA, de krullen van je moeder, de drinkbak van de kat. Daar had je laatst je babypop voorovergebogen in achtergelaten. Waterboarding, het kan er verrassend lief uitzien. Zoals alles wat ik met jou verbind. Je naam betekent ‘licht’ in het Arabisch. Toevallig bouwt Marokko ’s werelds grootste zonnepanelencomplex in Ouarzazate. Het heet Noor 1. Hoe die omgeving de wereld van energie voorziet, zo ben jij mijn grootste energiebron. Ja, je vraagt er ook veel van. Blijf dat doen, want mijn reserves raken voor jou nooit op. Evenals alle herinneringen die je je moeder en mij geeft.
I’ll always remember November
Nooit zal ik de rit van het Haga-ziekenhuis naar huis vergeten. 23 november 2021. Met trillende handen en een gemiddelde traagheid van 23 kilometer per uur tuf ik mama en jou huiswaarts. Het geronk van de auto mag geen seconde jouw raspende ademhaling overstemmen. Hoewel je bijkans verzuipt in je berenpakje, blijk je beresterk. De eerste weken komen en gaan oma’s, opa’s en kraamhulp. Daarna? Moeten we het toch echt zelf doen. Jou in leven houden. Die verantwoordelijkheid heb ik heel mijn leven nog nooit gevoeld. Je moeder ook niet, trouwens. Ze geeft je alles wat ze in zich heeft. Ieder voedmoment vormen jullie een prachtige twee-eenheid, net als de negen maanden daarvoor. De geestdrift waarmee je de buikwand van je moeder beurs trapt, zien we terug in je eerste stapjes en sprintjes die ternauwernood goed aflopen. Gelukkig hebben we de vierhoekige tafel ingeruild voor een ronde. Zo leggen we onszelf meer beperkingen op om vrijuit van jou te genieten.
Verantwoordelijkheid
Donderdag tussen grofweg 7 en 11 uur ’s avonds haal ik moeiteloos in wat overdag blijft liggen en lig jij heerlijk te slapen. Zo schijnen meer thuiswerkende ouders dit aan te pakken. Daarover gesproken… Elke thuiswerkdag opnieuw ontluik jij mijn latente multitask-talent. Daarom, zo zegt Sarah regelmatig, denkt men altijd dat vrouwen beter kunnen multitasken. Het is niet aangeboren, maar aangeleerd en aangepraat; ze zitten immers vaker thuis met de kinderen. Dit beaam ik volmondig. En nu, bondig, wat inspiratie. Donderdag word je twee jaar oud, m’n lieverd. Ik hou van je en wil je iets geven wat niet uit hout, plastic, deeg, mandarijn, slagroom of chocola bestaat. Stukgooien kun je het ook niet. Mocht het onverhoopt toch kapotgaan, dan is dat mijn verantwoordelijkheid. Had ik het maar beter op moeten schrijven. Ouders geven hun kinderen levenslessen mee. Eén van mijn belangrijkste: woorden zijn niet slechts woorden. Ze scheppen werelden. Niets tegen te doen.
Nori-telling
Vroeger was ik een rustig, voorzichtig kereltje. Hoe anders ben jij, Nori. Jouw rode wangetjes walmen mij je vuur en wolvenmoed tegemoet. Zonder dat je het beseft, ben je een voorbeeld voor me, zoals ik dat voor jou wil zijn. Laat ik in een versje uitdrukken wat je bij me teweegbrengt. Een gedichtje voor het lichtje van mijn leven: Nori Maria Rika.
Dochterochtend
Niks kan ons geluk nog verstoren
Omdat we je lach kunnen horen
Robuust als een rots
In schaamte en trots zul jij mij voor eeuwig bekoren
Mijn schat, het is feest. Je bent jarig
Al klinkt jou dit vers vast te karig
Rebels toon je mij
In je blik, boos of blij:
Angstig leven is veel te voorbarig
Raak mij nog eens aan met je handjes
Ivoor als je steenharde tandjes
Klaar jij mijn gemoed
Als de zee die zijn vloed laat verwarmen met zonnige randjes
Gefeliciteerd, meisje. Een kus van papa.