Ik schrijf veel (het is immers mijn werk), maar niet over dit. Omdat het lastig is. Praten lukt steeds beter. Woorden vervliegen. Letters blijven. Dat is het mooiste van mijn vak, maar meteen ook het moeilijkste. Want hoe schrijf je een artikel over iemand die de wereld verdient, terwijl het woord wereld maar zo weinig letters heeft?
Ik heb al eerder geschreven over mijn zwangerschap. Mijn verlof. Mijn terugkeer bij Keytoe. Een heel groot iets miste in deze artikelen. Dat “iets” is mijn moeder.
November 2018. Mijn moeder was moe. Heel moe. Vreemd, want waar ze normaal zo van feestjes hield, kon ze nu de energie niet vinden om erheen te gaan. Dokter. Doorverwijzing. Oncoloog. Oncoloog? Dat is toch met kanker? Uit voorzorg, werd er gezegd. Daar zijn de middelen om uit te sluiten. Uitsluiten werd insluiten. Ja hoor, kanker.
Als je dan kanker had, dan bij voorkeur deze variant. Ze had een genezingskans van ruim 99%. Ik ging regelmatig mee naar de chemotherapieën. Vaak bleef ik dan ook bij mijn ouders eten. Een van die dagen was een speciale. Want we hadden nieuws. En niet zomaar nieuws.
Speciaal voor de gelegenheid had ik chocolaatjes gehaald bij Holtkamp. Het was een idee van Stephanie. Bij Holtkamp hadden ze namelijk van die leuke chocolaatjes die precies vertelden wat het nieuws was: ze hadden de vorm van flesjes, voetjes en beschuitjes met muisjes. Een duidelijkere hint kon je niet geven. Het was een warme dag in februari, dus ik had de chocolaatjes in de koelkast gezet. Smelten is zonde. Mijn moeder en ik zaten heerlijk zonder jas in de tuin en maakten nog een selfie – of een ussie, zoals mijn moeder dan zei. Mijn moeder zat met haar tulband op haar hoofd – die pruik was maar gedoe en als we naar de chemo’s gingen, deden we dat zo comfortabel mogelijk – en ik zat met een glimlach om mijn mond die als je goed kijkt verraadt dat er meer aan de hand was dan klimaatverandering. Het is de laatste foto die ik met mijn moeder heb.
Als je een jaar terugkijkt bij Keytoe zie je dat er veel is veranderd. Intens veel is veranderd. Er zijn leuke dingen gebeurd, zoals de nieuwe bedrijven die zijn opgericht en de nieuwe collega’s die bij de familie zijn gekomen, maar er zijn ook minder leuke dingen. Afgelopen maand werd mij weer pijnlijk duidelijk hoe hard de tijd gaat. Hoe hard de tijd ís.. In 2017 vierden we met heel veel moeders van collega’s moederdag, maar inmiddels moeten we twee moeders missen. Inmiddels is er ook een moeder bij gekomen – ikzelf. Het is een fijn lijntje, dat lijntje tussen leven en dood. Een rot lijntje. Maar soms ook een leuk lijntje. Het is vooral een dubbel lijntje.
15 januari zou mijn moeder jarig zijn geweest. Een dubbele dag. De dag erna namen we afscheid van de moeder van een waardevolle collega. Ik weet soms even niet hoe ik er allemaal mee om moet gaan. Het is dan fijn om, buiten natuurlijk je eigen familie, collega’s te hebben die er 100% voor je zijn. Die je steunen als je dat nodig hebt. Die je de tijd geven die je nodig hebt om op te krabbelen. Die het accepteren als je na heel wat tijd toch weer instort. Die meer een tweede familie zijn dan dat ze collega’s zijn. Dit artikel is dan dus een beetje een – wellicht wat vreemde – ode aan die familie. Hoe vreemd het ook was om na mijn verlof terug te komen in een veranderd Keytoe, ik ben blij dat ik deel mag uitmaken van dit bedrijf. Dit vreemde, maar oh zo mooie bedrijf. Het afgelopen jaar was een intense rollercoaster, maar één ding was ondanks alle veranderingen toch behoorlijk standvastig. En dat is Keytoe. Een bedrijf waarin mensen elkaar steunen. Waarin je mag instorten. En waarin je dus ook gewoon keihard instort, omdat je weet dat je ook een keihard vangnet hebt.
Dit artikel is anders geworden dan ik in eerste instantie voor ogen had. Het had een ode moeten worden aan mijn lieve moeder, maar eerlijk gezegd denk ik dat ik daar nog niet helemaal aan toe ben. En dus is het een ode geworden aan mijn collega’s. Want als er één groep mensen is die mij door dik en dun steunt, zijn het mijn collega’s. Mijn vrienden. Mijn tweede familie. En dat is oh zo waardevol. Dus dank, lieve collega’s. Mijn moeder was onwijs fan van jullie. En ik ben ook fan van jullie.