Ha, dat klinkt als een heerlijk opbeurende titel, toch? Maar eerlijk is eerlijk: zo voelde het wel een beetje. Na een heerlijk verlof, waarin ik mijn weg in mijn nieuwe rol als moeder volledig heb kunnen vinden, was het op 5 december weer tijd om aan het werk te gaan. Een fijn Sinterklaascadeau voor alle collega’s (en Kollega-klanten) die mij natuurlijk intens hadden gemist ;-). Dus hup, na heel wat tranen toen de mini naar de opvang ging (van mijn kant, voor de duidelijkheid, Noor vond het allemaal dikke prima), was het tijd om mijn laptop uit het stof te halen en weer de lange wandeltocht van wel 3 minuten te maken naar Keytoe. En dat was best wel een beetje vreemd. En een beetje chaotisch.
16 weken verlof is lang, zeker bij een bedrijf als Keytoe. In 2017 was ik een keer een week ziek thuis. Toen ik terugkwam op kantoor was de hele strategie van het bedrijf veranderd en hadden we ineens een Kollegamodel. Ik had dan ook zeker niet verwacht dat alles nog hetzelfde zou zijn na 16 weken verlof, maar het kostte me meer tijd om te wennen dan ik had verwacht. Een schitterend onderwerp voor een blog, dacht ik zo. Brace yourselves, het is een lange! Eerst even over dat verlof
In augustus was mijn laatste werkdag en was het tijd om los te laten. Best lastig voor een control freak als ik. De eerste week (of nou ja, de eerste twee weken, hehe) heb ik nog regelmatig op Slack en op mijn mail gekeken. Maar toen begonnen de warme zomerdagen en de hitte toch wel te tellen, dus deed ik niet veel meer dan voor de ventilator liggen en ijsblokjes maken. Je moet toch wat hè.
De uitgerekende datum verstreek. 11 september aten we een lekker pittig rijstgerecht en grapten we nog dat pittig eten de bevalling kon opwekken. Nou, dat heb ik geweten! Die nacht begon het allemaal en liep ik puffend door het huis. Op 12 september om 09.13 werd onze dochter Noortje, voluit Nora Elizabeth Mae van Harten, geboren.
Een tijd van slapeloze nachten en poepluiers begon. Wij eten thuis inmiddels nooit meer pesto en mosterd, want man man man, wat lijkt die poep in het begin veel op pesto of mosterd! Het was heus niet allemaal even makkelijk. Baby’s huilen, maar vlak mij vooral niet uit. Regelmatig zat ik met mijn handen in het haar, omdat de mini last had van krampjes of… Nou ja, Joost mag het weten. Huilen deed ze en ik deed regelmatig even met haar mee. Na ongeveer 6 tot 8 weken werd het huilen zoals ongeveer alle opvoedboeken beschrijven inderdaad minder. De ontwikkelingen begonnen zich in rap tempo op te volgen. Waar ik rond 6 weken niet kon wachten om weer aan het werk te gaan, wilde ik zo tegen het eind van mijn verlof bijna niet meer. Ik wilde die lachjes, knuffels en nieuwe dingen niet missen. De dag voor het einde van mijn verlof rolde Noor ook ineens om. Uhhh hallo, hoe moest ik dit ooit kunnen gaan missen?! Aan het werk
Of ik nu wilde of niet, op 5 december was het tijd voor mijn eerste werkdag. Die dag viel op een donderdag. Iris vroeg nog of ik niet liever maandag zou willen beginnen. “Neuh,” dacht ik. “Als ik 5 december begin, kan ik die donderdag en vrijdag weer inkomen en vanaf maandag volop knallen!” Ha, nou… Dat was iets te ambitieus.
Het Keytoe dat ik kende bleek nogal veranderd. Het was geen klein bedrijfje meer, maar een heuse olievlek, die zich langzamerhand steeds verder aan het uitbreiden was. Een resumé: Er waren veel nieuwe prospects, waarvan ik de hele stageperiode had gemist, maar die het bedrijf inmiddels bijna leken te runnen – en met verve (shoutout naar Joost voor o.a. de heerlijke social activiteiten!) Keytoe Y was uitgebreid met nog meer externe slimmeriken die zo af en toe even binnen komen lopen We hadden ineens een Keytoe Huis, wat tof is, maar waar ik niet veel van begreep (sorry Stijn. Je uitleg hielp gelukkig wel enorm. Ik ben fan!) Michael & Bo waren aan het uitfaseren bij de Keytoe Kollega, om te kunnen beginnen met Schwung. Oké, ik wist dat het ooit zou gaan gebeuren, maar toen ik met verlof ging was het nog een oh-ja-dat-gaat-ooit-gebeuren-maar-is-nog-helemaal-niet-zo-aan-de-orde dingetje. We hadden heel wat nieuwe klanten, wat natuurlijk mega leuk is, maar om ze allemaal te leren kennen in die twee dagen inkomen die ik mezelf had gegeven… Dat ging niet lukken.
Of het me een beetje overdonderde, die eerste dagen? Zeker. Of ik twijfelde of ik het allemaal nog wel kon? Zeker. Of ik mezelf op voorhand te weinig tijd had gegeven om te wennen? ZEKER.Alles went
Zoals altijd wilde ik veel te snel gaan. Ik had mezelf het onrealistische doel gesteld om na 2 dagen weer volop mee te kunnen draaien, terwijl zo’n verlof dus echt wel heel lang is. Je mist een hoop en moet weer even inkomen. Ik wilde mijn planningen vrijdag 6 december volledig op orde hebben, maar had totaal geen overzicht. Toen ik die middag naar huis liep (na eindelijk weer een biertje tijdens de vrijdagmiddagborrel!), besloot ik mezelf heel december te geven om in te komen. Ik realiseerde me dat het niet meer dan logisch was dat ik even moest inkomen. En ik realiseerde me dat dat oké was. Tijd om de druk van de ketel te halen!
Die realisatie zorgde ervoor dat ik maandag 9 december een stuk geruster op kantoor kwam. Ik liet me lekker meeslepen door wat de dag zou brengen. Door deze nieuwe rust verzette ik ineens een berg werk voor oude bekende klanten en leerde ik met veel plezier nieuwe klanten kennen. En zo af en toe kreeg ik tussendoor een foto binnen van Noortje – hoefde ik haar toch niet helemaal te missen 😉 Ze had het prima naar haar zin bij de gastouder en ik begon het steeds meer naar mijn zin te krijgen op kantoor. Aan het einde van de dag keek ik enigszins weemoedig om me heen: wat een heerlijke, fijne club mensen. En wat vet dat het zo’n olievlek is geworden. En wat is Keytoe K eigenlijk totaal niet veranderd, met uitzondering van die paar nieuwe gezichten dan. Het begon weer te voelen als vanouds, met als enige verschil dat ik na mijn werk niet op de bank neer kon ploffen, maar weer mocht knuffelen met Noor. Om me vervolgens weer te storten in de mosterd-poepluiers, de flesjes en die berg was die een baby met zich meebrengt.Die chaos valt dus best wel mee
Waar ik in het begin nog dacht dat het me nooit zou lukken om er weer helemaal in te komen, kan ik inmiddels zeggen dat dat allemaal wel mee valt. De key? Jezelf de tijd gunnen. De druk voor jezelf eraf halen. Niet te veel willen, maar gewoon accepteren dat het soms niet zo gaat als je je van tevoren bedacht had. Word je leven een stuk leuker van, kan ik je uit ervaring vertellen. En uiteindelijk vind je dan zelfs weer orde in de chaos. En ga je weer genieten van je werk.